Суханрониҳо

Аз номи модари ман истифода набаред. Мо ба ташкилотҳои байналмилалӣ аз болои Шумо шикоят мекунем.
Суханони волои Гулнора Воҳидова мушти обдорест ба пешонии кӯтаҳақлони аср – наҳзатиҳои бериё, ки аз обрӯи ҳамсари Воҳидов бе иҷозати ӯ истифодаи сӯ мекунанд.

Муроҷиати Гулнора Воҳидова, аз нуқтаи назари таҳлили мантиқӣ бисёр гуворост.

Гулнора Воҳидова дар бораи модари худ бо як лаҳни муҳаббатомез ва саршор аз меҳру лутфи инсонӣ сухан мегӯяд ва вопасгароёни наҳзатиро ҳушдор медиҳад, ки ба ҳарими шахсии ҳар кас, ки азодор аст, ворид нашаванд.

Наврӯз оғози фасли баҳор ва соли нави миллии мардуми тоҷик мебошад. Бо фаро расидани Наврӯз тамоми наботот аз нав ҷон гирифта, рушду нумӯъ мекунанд ва табиат пас аз хоби зимистонӣ дубора эҳё машавад. Наврӯз аз ҳар чизи сохтаву бофта, дурӯғу буҳтон ва қалбакӣ орӣ асту ҳазар дорад.

Зеро медонад, ки чизҳои сохтаву бофта ва қалбакӣ дер давом намекунанд ва рӯзе ошкор шуда, соҳибашро шармсор месозанд. Ин аст, бузургии ҷашни байналхалқии Наврӯз, ки худ табиист ва табиӣ буданро ба одамон меомӯзад.

Наврӯз ҷашни миллӣ, мероси фарҳангии ниёкони мо тоҷикон аст, ки маънои рӯзи нав, рӯзи зиндагии нав, рӯзи шодӣ, рӯзи адлу эътидол, рӯзи бахшоиши гуноҳҳои якдигар, рӯзи оштиро дорад. Табиат, таърих ва инсон дар ин рӯз ҷони тоза меёбанд. Ин ҷашн дар моҳи аввали баҳор, ки Фарвардин ном дорад, баргузор мешавад.