Суханрониҳо

Наврӯз ҷашни миллӣ, мероси фарҳангии ниёкони мо тоҷикон аст, ки маънои рӯзи нав, рӯзи зиндагии нав, рӯзи шодӣ, рӯзи адлу эътидол, рӯзи бахшоиши гуноҳҳои якдигар, рӯзи оштиро дорад. Табиат, таърих ва инсон дар ин рӯз ҷони тоза меёбанд. Ин ҷашн дар моҳи аввали баҳор, ки Фарвардин ном дорад, баргузор мешавад.

Тоҷикистон тоза ба истиқлолият расидаву ҷойгоҳи худашро дар арсаи байналмиллалӣ пайдо намуда истодааст. Пешравиҳои кишварро ҳамагон мебинему аз онҳо пурра огоҳӣ доред. Лекин чунин пешравии босуръат дар ҳама самтҳо на барои ҳамаи давлату созмонҳои байналмиллалӣ писанд аст. Бо касб кардани соҳибихтиёрӣ шумораи ташкилотҳои ғайридавлатӣ дар Тоҷикистон ба маротиби зиёд гардид. Бо баҳонаҳои гуногун ин созмонҳо Тоҷикистонро мавриди танқид қарор медиҳанд.  Аз озодии баён шиква менамоянду аз маҳдудиятҳои динӣ гила мекунанд.

Сомонаи «паём.нет», ки минбари ифротиҳост, изҳороти беасосро дар бораи манъ намудани ҳиҷоб ва рӯсарӣ паҳн намудааст. Аз номи ҷамъияте бо номи «Нур», ки хилофи номаш дар ҷомеа торикиву зулмотро ривоҷ медиҳад, дар байни мардум либоси бегонаро таблиғ мекунад, мавқеъгирии беасосро ҳамчун меъёрии калидии либоспӯшӣ, қарор додааст.

Аз рӯйи маълумоте ки мухбиронамон расонданд, ин ҷамъият мансуби хешутабори собиқ раҳбари ҳизби террористӣ мебошад, сабқатро барои раҳбарӣ бо авлоди фитнагари «ал-файзободӣ» бохта, «айби Исоро аз Мӯсо мегирад».