Маҷлиси вакилони халқ

Ҳизби наҳзат як тарафи сулҳ нест,
Муҳаммадҷони Нурӣ фарзанди С.А.Нурӣ нест:
ду хулоса аз як мусоҳиба

Устоди адабу хирад, падари адабиёти ҷовидонаи мо Абуабдуллоҳи Рӯдакӣ дар боби мансубияти падару фарзанд чунин фармуда буд:

Оҳ, дареғо, ки хирадмандро,
Бошад фарзанду хирадманд не.
Гарчӣ хирад дораду дониш падар,
Ҳосили мерос ба фарзанд не.

Аз номи модари ман истифода набаред. Мо ба ташкилотҳои байналмилалӣ аз болои Шумо шикоят мекунем.
Суханони волои Гулнора Воҳидова мушти обдорест ба пешонии кӯтаҳақлони аср – наҳзатиҳои бериё, ки аз обрӯи ҳамсари Воҳидов бе иҷозати ӯ истифодаи сӯ мекунанд.

Муроҷиати Гулнора Воҳидова, аз нуқтаи назари таҳлили мантиқӣ бисёр гуворост.

Гулнора Воҳидова дар бораи модари худ бо як лаҳни муҳаббатомез ва саршор аз меҳру лутфи инсонӣ сухан мегӯяд ва вопасгароёни наҳзатиро ҳушдор медиҳад, ки ба ҳарими шахсии ҳар кас, ки азодор аст, ворид нашаванд.

Тоҷикистон тоза ба истиқлолият расидаву ҷойгоҳи худашро дар арсаи байналмиллалӣ пайдо намуда истодааст. Пешравиҳои кишварро ҳамагон мебинему аз онҳо пурра огоҳӣ доред. Лекин чунин пешравии босуръат дар ҳама самтҳо на барои ҳамаи давлату созмонҳои байналмиллалӣ писанд аст. Бо касб кардани соҳибихтиёрӣ шумораи ташкилотҳои ғайридавлатӣ дар Тоҷикистон ба маротиби зиёд гардид. Бо баҳонаҳои гуногун ин созмонҳо Тоҷикистонро мавриди танқид қарор медиҳанд.  Аз озодии баён шиква менамоянду аз маҳдудиятҳои динӣ гила мекунанд.